Vanuit verschillende hoeken krijg ik mooie reacties over mijn boek. Graag deel ik ze met je. Mijn uitgevers Geerhard Bolte en Monique Bransen van uitgeverij Haystack waren direct enthousiast toen ik hen mijn script ‘Afscheid zonder spijt’ voorlegde. Naast dat het voor hen werk is, boeken uitgeven, raakte het boek hen. Monique vertelt graag waarom:
‘Dit boek – Afscheid zonder spijt – paste meteen in het genre waarmee we ons fonds wilde uitbreiden. Dat het voor mij persoonlijk zo’n bijzonder boek zou worden, wist ik toen nog niet.
Bij het lezen van de drukproef werd ik gegrepen door de inhoud, omdat ik me realiseerde dat het afscheid van mij of iemand uit mijn omgeving dichterbij is dan ooit. Ik ben tenslotte de 60 gepasseerd. En één van mijn beste vriendinnen had klachten waar ik me zorgen over maakte, dus het onderwerp kwam goed binnen.
Bovendien deed de nuchtere en praktische toon van Pauline me ook beseffen dat het sowieso geen slecht idee is om hierover na te denken. Of je nou ziek bent of niet.
We hadden de boekpresentatie afgelopen oktober. En in november bleek dat de klachten van mijn vriendin serieus onderzocht moesten worden. Half december volgde de diagnose: ongeneeslijk ziek.
We waren geschrokken, maar het leek niet door te dringen. Ik nam een exemplaar van het boek voor haar mee. Ik zei nog: leg maar even weg, en pak het als je er klaar voor bent. Een van haar dochters woont in Schotland, en haar heb ik ook een exemplaar gestuurd, zodat ook zij mee kon lezen en ze het samen zouden kunnen bespreken.
Bij een vervolggesprek met de arts bleek dat er een levensverlengende behandeling mogelijk was. Optimisten als we zijn, waren we blij en opgelucht, het zou zo’n vaart niet lopen. Het boek had ze weggelegd. Dat kon wachten, lachte ze.
We planden voor september ons volgende reisje naar Toscane. Maar zover kwam het niet. Op 6 februari bezweek ze aan een longontsteking; ze had nog maar twee bestralingen gehad.
Volledig in ongeloof zaten wij, haar vriendinnen, haar kinderen en kleinkinderen bij elkaar die dag in haar huis. Ze had niets meer opgeschreven in het boek van Pauline. We hebben Pauline gebeld, en zij heeft ons wat eerste aanwijzingen gegeven. Ik was blij dat ik het boek wel gelezen had, en daardoor de afgelopen weken wel wat vragen gesteld had. We kwamen er samen uiteindelijk wel uit.
Nu voelt het heel erg als ‘wij van WC-eend’, maar met deze persoonlijke ervaring heb ik extra de behoefte om dit boek te promoten. Het afscheid is grotendeels wel gegaan zoals zij het zou hebben gewild, denk ik. Maar het was veel beter geweest, en fijner voor de kinderen en kleinkinderen, als we concreter hadden geweten wat ze wilde. Of dat het in ieder geval meer besproken was.
Ik ga mijn eigen exemplaar van het boek – mijn bureau exemplaar – in ieder geval invullen voor wat betreft de praktische zaken. Maar meer nog ga ik bewuster leven en met de mensen om mij heen het leven en het einde daarvan bespreken. Pauline laat je namelijk ook nadenken over de vraag ‘wat wil ik nog?’, en die vraag wil ik deel uit laten maken van mijn emotionele band met mijn dierbaren.’
Reactie schrijven